İNSANLAR KENDİ HAYATLARINA AĞLARLAR. BAŞKALARININ HAYATLARINA GÜLERLER.

 Hiç düşündük mü birçok olay karşısında özellikle acı olaylarda hemen ağlamayı seçeriz. Aslında bu ağlama duygusu acı çekenlere acıma olarak kendini gösterse de, birçok insanın aslında birçok olayları kendi başına gelme korkusundan ağlama ya da acıma duygusu olarak gösterdiğini gözlemleyebiliriz. Bu yazıyı yazmamın sebebi benimde başımdan geçen bir kazadan dolayı herkesin bu olaya kusur olarak baktığı o acı olayın sanki kendi başlarına hiç gelmeyeceklerini düşünenleri çok gördüm. Bu tür insanların acıma ile kendinin tamlığından dolayı duyduğu sevinci de gözlemledim ve onların adına çok üzüldüm. Belki de bu yazıyı yazmamın ana nedeni de tüm kusurlu görünen insanların aslında kişilik olarak olgunlaştığını gösteriyor olmasıdır. Bu durumdaki bende dahil her acı çeken insanların başında ağlayan sızlayan ah vah diye üzülenleri gördüğümde ( aslında bu duruma değil kendi başlarına da gelme korkularından ağlayıp sızlandıklarını görmemek aptallık olacaktır. Yok, aslında üzülüyoruz diyenleri duyar gibi oluyorum ve şu şekilde de cevap vermek isterim. Ne kadar çok olay oluyor ve birçok insanın seyirci olduğunu görmemek yanlış olur diye belirtmek isterim. Bu durumda benim saptamam şudur ki çoğu insanın aslında BAŞKALARININ HAYATLARINA GÜLERLERKEN, KENDİ HAYATLARINA AĞLADIKLARINI düşünüyorum. Gerçekten üzüntü duyan olsa da, bir şey yapmadıklarında ise boşa üzüldüklerini düşünüyorum. Asıl olan bir acı olay karşısında bir şeyler yapmak olmalıdır diye belirtmek istiyorum. Bu ağlama duygusunu yaşlılarda daha da fazla görmek mümkündür. Gerek çabuk ölümü düşünme ve her an bu beklentisin inde kendisini bulacağı korkusu her olaya ağlamasına neden olmaktadır diye düşünüyorum. Bu yazıyı yazma cesaretim birçok olumsuz tavra ve davranışa maruz kaldığımı belirterek yüzlerine vurmak yerine bu şekilde duygularımı yazma gereği doğmuştur diye de açıklamak gereği duydum. Ne bir psikolog nede dr, nede bilgin olduğumu iddia etmiyorum. Yaşadıklarımın hatırına güç bularak yazma cesareti buldum. Ne diyeyim bilemiyorum her hatıramdaki yaşanmışlığı bir örnekle yazıya dökmek istiyorum. Bu konuda her zaman beni üzmüş ve rahatsız etmiştir. Bir şeyler yapmak yerine timsah gözyaşları değil duyarlılık gerekir diye belirtmek istiyorum. Evet: İNSANLAR KENDİ HAYATLARINA AĞLARLAR. BAŞKALARININ HAYATLARINA GÜLERLER. Bu konuda da kendi fikrimi belirtmek istedim, benimde hayatımdan kesitlerin bulunduğu bu yazımı derinden anlam ifade ettiğini belirterek saygı ve sevgilerimi okuma nezaketi gösteren herkese iletmek istiyorum. Ünal DURAN ın deyimi ile sıradan bir insanın kaleminden.

( saygılarımla ÜNAL DURAN ) NOT: Bütün yazılarıma yorum ve önerilerde bulanabilirsiniz. Bu öneriler beni daha özverili bir şekilde yazmamı sağlayacağını umuyorum. Mail bölümünden önerilerinizi bekliyorum. (http://www.unalduran.com/iletisim)